همانطور که ارزش‌های اجتماعی و فرهنگی را به دوره‌های خاصی نسبت می‌دهیم، می‌توانیم همین کار را برای بازی‌ها انجام دهیم. گروه‌بندی دوره‌های متمایز، صحبت کردن در مورد آن‌ها را آسان‌تر می‌کند. از نظر زندگی انسان، بازار بازی‌های ویدیویی میانسال است. اما نسل بازی‌های ویدیویی با سرعتی شگفت‌انگیز حرکت می‌کنند که به‌دلیل پیشرفت تکنولوژی خیره‌کننده است. تا به حال نه نسل از بازی‌های ویدیویی را دیده‌ایم. بیایید به این بپردازیم که نسل‌های کنسول بازی چه هستند و چه معنایی برای جامعه بازی دارند.
نسل بازی‌های ویدیویی چیست؟
گیمرها اغلب از اصطلاحات نسل گذشته، نسل فعلی و نسل بعدی استفاده می‌کنند. گاهی هم به اختصار از مخفف gen استفاده می‌شود، مانند next-gen gaming. هر نسل شامل سخت افزاری با قدرت مشابه است. بازی‌های یک نسل تقریباً دارای قابلیت گرافیکی یکسانی هستند. شرکت‌های منفرد، انتشار سخت‌افزار خود را متحیر می‌کنند. فاصله نسل بازی‌های ویدیویی می‌تواند یک یا دو سال باشد، اما هر سازنده معمولاً بین عرضه کنسول خود حدود شش یا هفت سال فاصله می‌گذارد.
نسل‌های کنسول بازی چه زمانی اتفاق افتاد؟
از زمان شروع بازی در دهه 1970، 9 نسل وجود داشته است. نسل‌های بعدی بیشتر از نسل‌های قبلی عمر می‌کنند. نسل‌های کنسول بازی معمولاً حدود شش سال طول می‌کشد.
نسل‌های کنسول بازی
هر چند وقت یک‌بار یوتیوب را تماشا می‌کنیم یا به پادکست گوش می‌دهیم، با شخصی مواجه می‌شویم که از نسل‌های کنسول بازی به عنوان راهی برای توصیف یک قطعه سخت‌افزار بازی ویدیویی استفاده می‌کند. اینها اصطلاحاتی هستند، مانند «نسل اول» یا «نسل دوم» که هدفشان برقراری ارتباط زمانی است که یک کنسول بازی ویدیویی منتشر شده یا در آن زمان با چه چیزی در بازار رقابت کرده است.
- نسل اول (1972-1980) – ادیسه مگناوکس، Pong، Coleco Telstar
- نسل دوم (1976-1992) – آتاری 2600، Mattel Intellivision، Fairchild Channel F، ColecoVision
- نسل سوم (1983-2000) – NES، Master System، آتاری 7800
- نسل چهارم (1987-2004) – PC (TurboGrafx-16)، Mega Drive/Genesis، Neo Geo، SNES
- نسل پنجم (1993-2006) – نینتندو 64، پلی استیشن، سگا ساترن، 3DO، آتاری جگوار
- نسل ششم (1998-2013) – Dreamcast، پلی استیشن 2، گیم کیوب، ایکس باکس
- نسل هفتم (2005-2017) – نینتندو وی، پلی استیشن 3، ایکس باکس 360
- نسل هشتم (2012 تاکنون) – پلی استیشن 4، ایکس باکس وان، نینتندو سوییچ، Wii U
- نسل نهم (2020 تاکنون) – پلی استیشن 5، ایکس باکس سری ایکس و اس
دهه 1970 در بازی: ماشین‌های زیبا زشت
سفر ما در زمان تحولات اقتصادی و پیشرفت‌های علمی آغاز می‌شود. اولین کنسول نسل بازی‌های ویدیویی به سختی برای ما قابل باور هستند. این ماشین‌ها صفحه‌های آنالوگ، روکش‌های پانل چوبی (یا جلوه‌های چوبی) داشتند و اغلب فاقد صدا بودند. Magnavox Odyssey که شبیه چیزی از 2001: A Space Odyssey است، تعدادی از ابتدایی‌ترین بازی‌های قابل تصور را بازی کرد. از دیگر کنسول‌های این دوره می‌توان به Coleco Telstar و مجموعه‌ای از کنسول‌های Color TV-Game ژاپنی اشاره کرد. اینها کار شرکتی به نام نینتندو بود که فقط دنیای بازی‌های ویدیویی را کاوش می‌کرد. در پایان دهه 70، نام بزرگ آتاری، نسل دوم را راه اندازی کرد. آتاری 2600 (VCS) از رقبای خود کمی پیشرفته‌تر بود. اما این کنسول فروش بالایی داشت و با تبدیل بازی‌های آرکید محبوب خود تحت تاثیر قرار گرفت. اینها شامل عناوینی مانند سیارک‌ها، فرماندهی موشک و حفاری است.
دهه 1980: عصر 8 بیت
در ادامه نسل دوم کوتاه، سیستم‌های دیگری مانند Mattel’s Intellivision و ColecoVision دنبال شدند. هیچ‌کدام از این دو دستگاه به محبوبیت ۲۶۰۰ آتاری نزدیک نشدند، اما به‌ویژه ColecoVision یک دستگاه کامل بود. ما به شدت دهه 80 را با عصر 8 بیت مرتبط می‌دانیم که توسط سیستم سرگرمی نینتندو و سگا محبوبیت یافت. سیستم‌ها وارد شدند. اولین نسخه‌های قابل توجه سگا و نینتندو، سومین نسل بازی‌های ویدیویی را به عنوان آغاز یک دوره رقابتی بسیار مشخص کرد. رقابت آن‌ها قرار بود 25 سال طول بکشد.
دهه 1990: خداحافظی آتاری
سگا اولین حرکت نسل چهارم را انجام داد و Genesis 16 بیتی (MegaDrive در خارج از آمریکای شمالی) را راه اندازی کرد. Super Mario Bros. 3 نینتندو در کانون توجه قرار داشت. اما جنسیس در اروپا و ایالات متحده عملکرد خوبی داشت، به خصوص با جوجه تیغی آبی به نام Sonic که سرعت و گرافیک کنسول را به نمایش می‌گذاشت. زمانی که نینتندو سیستم سرگرمی سوپر نینتندو خود را منتشر کرد، جنسیس به خوبی جایگاه خود را به دست آورده بود. اما Super Mario World، برای بسیاری که هنوز اوج فرنچایز پلتفرمینگ دوبعدی است، یک عنوان راه اندازی قاتل را ثابت کرد.
نسل چهارم بازی‌های ویدیویی نقطه اصلی جنگ کنسول بین دو غول ژاپنی است. این نزدیک‌ترین چیزی بود که سگا تاکنون توانسته بود تا نینتندو را سرنگون کند. در همین حال، جگوار آتاری با شکست مواجه شد، تا حدی به دلیل یک کتابخانه کوچک بازی. نام آتاری بر بازی‌های آرکید، رایانه‌های خانگی و کنسول‌های بازی حاکم بود، اما متاسفانه سریعا از میان رفت. با این حال، برای سایر سازندگان، نسل پنجم موفقیت آمیز بود و یکی از ملموس‌ترین پیشرفت‌ها در بازی را معرفی کرد: سه بعدی. برنامه نویسان از نسل‌های اولیه گرافیک سه بعدی را آزمایش می‌کردند. اما تا زمانی که سخت‌افزار به تخیلات دست پیدا کرد، سه بعدی قابل اجرا بود.
در اواسط دهه، سونی صحنه را به همان اندازه که تا به حال انجام داده بود، تکان داد. تاریخ در این لحظه مهم چرخید. نینتندو حرکت سمت چپ خود را دنبال و ورودی‌های سه بعدی را در بسیاری از فرنچایزهای کلاسیک خود منتشر کرد. بازی‌هایی مانند Super Mario 64 و GoldenEye 007 ژانرهای کاملا جدیدی را به نمایش گذاشتند که با تغییر به سه بعدی با نینتندو 64 امکان‌پذیر شد.
دهه 2000: خداحافظی سگا
آغاز قرن یک لحظه مهم را رقم زد زیرا نسل ششم و هفتم آمدند و رفتند. سگا بار دیگر با عرضه Dreamcast در سال 1998 در اوایل مبارزه ظاهر شد. معلوم شد که این آخرین کنسول خانگی این شرکت است. سگا سرانجام پس از چهار نسل از رقابت خود با نینتندو کنار رفت. با طلوع هزاره جدید، یک رقیب جدید به مسابقه پیوست. با معرفی ایکس باکس در سال 2001، مایکروسافت به سرعت تبدیل به جدیدترین بازیکن شد. از این نقطه به بعد، فقط سه شرکت تسلط خواهند داشت. سونی اولین موفقیت چشمگیر خود را با پلی استیشن 2 تجربه کرد.
تا به امروز، رکورد پرفروش‌ترین کنسول بازی را با بیش از 155 میلیون واحد در اختیار دارد. حتی پلی استیشن 3 که در سال 2006 عرضه شد مانند PS2 فروش نداشت. این کنسول بهتر از هر کنسول خانگی دیگری در آن زمان فروش داشت. هفتمین نسل بازی‌های ویدیویی کنترل حرکت را معرفی کرد. نینتندو این مفهوم را رایج کرد، Wii دارای حسگر حرکتی است. سونی و مایکروسافت هم، بازی و افزونه‌های حرکتی خود را راه اندازی کردند. Wii همچنین در سال 2006 راه اندازی و اولین فروش 100 میلیونی نینتندو شد. ارائه سال 2001 آن، GameCube مبتنی بر دیسک، عملکرد کمتری داشت، اما Wii بازی را به یک بازار کاملاً جدید آورد. کنترلرهای Xbox 360 Kinect و Playstation’s Move به گیمرها کمک کردند تا از روی کاناپه بلند شوند.
دهه 2010: یک تساوی سه طرفه؟
برای اولین بار، هشتمین نسل بازی‌های ویدیویی یک دهه تمام را اشغال کرد. اگر ماهیت ترکیبی سوییچ را نادیده بگیرید، می‌توانید استدلال کنید که این اولین نسلی است که نینتندو در آن دو کنسول خانگی راه اندازی کرد: Wii U و Nintendo Switch. در مقایسه، مایکروسافت و سونی آن را ایمن کردند. نسخه‌های آن‌ها تا حد زیادی تکراری بودند و از نسل قبلی استفاده کردند. ایکس باکس وان و پلی استیشن 4 هر دو به دنبال تسخیر بازار بازی‌های خانگی بودند، زیرا گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها به بازی‌های موبایلی پرداختند. پس از استقبال ضعیف و فروش کم، نینتندو پنج سال بعد Wii U را با کنسول خانگی/دستی خود دنبال کرد. نینتندو سوییچ فروش بسیار چشمگیری داشت و به خوبی می‌توانست شکاف نسل را پر کند.
2020: صعود دیجیتال
نسل کنونی تازه شروع شده است، از این رو تنها دو شرکت کننده وجود دارد. پردازنده‌های سریع با رزولوشن خروجی بالاتر، گیمرهای مشتاق را پشت کنسول‌های نسل نهمی میخکوب می‌کند. در این نسل بازی‌های ویدیویی، پلی استیشن (5) و ایکس باکس (سری S/X) هر دو، در دو نسخه، عرضه شدند. این ممکن است بازتاب گسترش بازار برای بازی‌های ویدیویی خانگی باشد. قابل ذکر است، هر سازنده نسخه‌ای را بدون پشتیبانی از رسانه‌های خارجی منتشر کرد. از آنجایی که توزیع آنلاین محبوب شده است، این موضوع می‌تواند نقطه عطفی باشد که آینده‌ای تمام دیجیتال را پیش بینی می‌کند.
سخن پایانی
نسل بازی‌های ویدیویی بسیار کوتاه‌تر از نمونه‌های انسانی‌شان هستند. تقریباً سالانه رقبای جدیدی ظهور می‌کردند. قرن بیست و یکم ثباتی را به ارمغان آورده است که کمتر کسی می‌توانست در طول نسل‌های اولیه آن را پیش بینی کند. غول‌هایی مانند آتاری و سگا ناپدید شدند. شاید شرکت‌های معتبر جایگزین آن‌ها شده باشند، اما آن‌ها نیز در دنیای بازی‌های ویدیویی جدید بودند. مایکروسافت و سونی اکنون جای خود را در کنار نینتندو گرفته‌اند. این سه ظاهرا برای نسل‌های آینده بر بازی‌های کنسول خانگی تسلط خواهند داشت.
