راک‌استار گیمز همیشه هنرش را در شگفت‌زده کردن مخاطبان نشان داده است؛ چه وقتی که با نسخه‌های اول GTA یک تجربه جهان‌باز بی‌مانند تا آن زمان را ارائه کرد و چه زمانی که با سه‌بعدی کردن این سری، تعریف جدیدی در این سبک داشت. راک‌استار در نسخه قبلی Red Dead Redemption ثابت کرد که هنرش فقط محدود به ساخت GTA نیست و می‌تواند در بازی‌هایی با حس و حال متفاوت هم حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد. اما همه این‌ها را که کنار بگذاریم، این بار نوبت به Red Dead Redemption 2 رسیده است؛ تجربه‌ای که نه فقط بهترین بازی راک‌استار تا به امروز است، بلکه یکی از بهترین بازی‌های نسل هشتم هم به‌شمار می‌رود.

در تبدیل کردن Red Dead Redemption 2 به یک تجربه فوق‌العاده، عوامل بسیار زیادی تاثیرگذار هستند اما آنچه که بیش از همه در مورد این بازی به‌چشم می‌آید، هماهنگی و هارمونی بی‌نقصی است که سازندگان بین المان‌های آن ایجاد کرده‌اند؛ به این صورت که پس از تمام کردن بازی، اگر نگاهی به تجربه طولانی خودتان داشته باشید سخت قادر خواهید بود المان یا ویژگی خاصی از آن را به عنوان نقطه قوت اصلی‌اش معرفی کنید و همه‌چیز از گرافیک فوق‌العاده بازی گرفته تا گیم‌پلی، داستان و حتی موسیقی در یک سطح عالی قرار دارند و از آن مهم‌تر، آنقدر عالی با یکدیگر پیوند خورده‌اند و هماهنگ هستند که نبود یکی از آن‌ها یا ضعف‌شان، می‌توانست ضربه زیادی به تجربه کلی بازی بزند ولی خب این اتفاق هرگز رخ نمی‌دهد و به همین دلیل هم بازی، به اجرای زنده موسیقی‌ای می‌ماند که در آن همه اعضای گروه از ابتدا تا انتها کارشان را به بی‌نقص‌ترین شکل ممکن انجام می‌دهند. 

Red Dead Redemption 2 دقیقا همان تجربه‌ای است که از شرکت راک‌استار و از یک بازی در اواخر نسل هشتم انتظار داریم؛ اثری چشم‌نواز، درگیر‌کننده و سراسر شگفتی که نه فقط بازی کردن آن لذت زیادی دارد، که حتی قرار است برای سال‌های طولانی بازی‌های مختلفی از استاندارد‌هایی تعیین‌شده توسط این بازی استفاده کنند. Red Dead Redemption 2 بازی‌ای است که هر گیمری، فارغ از اینکه علاقه‌مند چه سبکی باشد، باید آن را تجربه کند.